Λιακάδα

Σαν να βλέπω λίγο φως....

Τέλος εποχής;

«Μη με ξαναπάρεις ποτέ, τ' ακούς; Ποτέ»! Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Εξέφραζαν και την τελευταία του επιθυμία για τους δυο μας. Το τέλος ήρθε πριν καλά καλά έρθει η αρχή. Κι αυτό το λέω γιατί με αυτόν τον άνθρωπο είχα φανταστεί τη ζωή μου. Είχα κάνει όνειρα για το μέλλον. Μπορεί να ακούγεται λίγο χαζό αλλά εγω που έβαζα πολύ ψηλά τη δουλειά μου, σκεφτόμουν ακόμη και να εγκαταλείψω την καλή μου θέση για να μείνω δίπλα του σε άλλη πόλη.

Πραγματικά, δεν μου έχουν μείνει δάκρυα. Ίσως είναι το σοκ της στιγμής, ίσως το ότι λυτρώθηκα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απο αύριο με περιμένει ένας τεράστιος γολγοθάς. Απο την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα και τον αγάπησα ήξερα ότι αν ερχόταν αυτή η στιγμή (φτου φτου έλεγα τότε) θα ήμουν χειρότερα απ' ότι κάθε άλλη φορά.. Τα χω ξαναζήσει, θα μου πουν φίλοι και γνωστοί. Ναι, αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Ήταν πιο δυνατό. Ήταν το απόλυτο. Νιώθω ότι έχει μείνει σ' αυτόν ένα κομμάτι απο την ψυχή μου. Όχι μόνο απο την καρδιά μου, απο την ψυχή μου. Ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το θέλει. Σε άλλη περίπτωση ίσως προσπαθούσα παραπάνω, το κυνηγούσα, το πίεζα, έκανα κάτι μηπως και αλλάξει. Τώρα πιστεύω ότι είναι μάταιο. Και φρόντισε να μου το διευκρινίσει και στο τηλέφωνο και με μηνύματα. Δεν είναι ότι δεν θέλω να ρίξω τα μούτρα μου, είναι ότι ξέρω ότι δεν έχει νόημα. Πιστεύω ότι θα ξεφτιλίσσουμε κι αυτό που είχαμε κι αυτό δε θα το αντέξω. Αυτό τουλάχιστον θέλω να το κρατήσω ως πολύτιμο φυλαχτό. Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβει. Κι ας μην έχει πια νόημα για σενα.

Έλλειψη εμπιστοσύνης...

Στο παρελθόν περνούσαμε με τις φίλες μου ατελείωτες ώρες «καφέ και κουβέντας» με κύριο θέμα τι άλλο; Τις σχέσεις. Δε θυμάμαι να υπήρξε περίοδος που κάποια απο εμάς να είχε σχέση και να μην είχε προβλήματα. Κι όταν συνέβαινε αυτό μάλλον δεν ενδιαφερόμασταν αρκετά για τον άλλο, γι' αυτό και δε δίναμε σημασία. Σ' αυτούς τους καφεμαραθώνιους, λοιπόν, πάντα διαφωνούσαμε για το ποιο είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα σε μια σχέση. Η φίλη μου η Ελένη ήταν κατηγορηματική: η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι το χειρότερο. Εγώ έβρισκα ένα σορό άλλα θέματα πριν απο αυτό. Μάλλον ο καθένας βλέπει αυτό που τον απασχολεί. Εκεί καταλήγω. Ήρθε, όμως η ώρα που θα παραδεχόμουν την Ελενίτσα και θα συμφωνούσα επιτέλους μαζί της, ακόμη κι αν είναι αρκετά μακριά για να της το πώ.

Είμαι ένα χρόνο και κάτι μέσα σε μια σχέση που ήταν σχεδόν τέλεια μέχρι τον περασμένο Μάιο. Τότε συνέβη ένα περιστατικό που μου κλώνησε πολύ την εμπιστοσύνη και όχι άδικα. Για όλα βέβαια υπήρχε μια δικαιολογία και δεν μπορούσα να καταλήξω τι είναι αλήθεια και τι όχι. Έτσι, με μεγάλη δυσκολία αποφάσισα να εμπιστευτώ τον Κώστα, ο οποίος μου είχε αποδείξει οτι μ' αγαπάει και ότι δεν είναι απο αυτούς που «ψάχνονται». Όμως επειδή, κακά τα ψέματα, κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται, απο τότε έχω γίνει υπερβολικά καχύποπτη και ζηλιάρα. Η αλήθεια είναι οτι η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα που είχα πάντα- ακόμη και όταν δεν υπήρχε λόγος- όμως τώρα έχει διογκωθεί. Όσο κι αν προσπαθώ να είμαι ήρεμη, συνεχώς κάτι με ενοχλεί. Μια που του μίλησε, μια που έστειλε μήνυμα, δυο- τριες ηλιθιότητες στο κομπιούτερ του μου δίνουν πάτημα για να φτάσω στα άκρα. Δε μπορώ να πώ, προσπαθώ να συγκρατηθώ, να είμαι λογική και να μη κάνω σκηνές, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Τελικά η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι ότι χειρότερο.

Καταλήγω στο ότι θέλει απλά την επιβεβαίωση ότι αρέσει (όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κάνει κάτι παραπάνω. Όμως ακόμη κι αυτό δεν το αντέχω, καλύτερα δεν το ανέχομαι. Μέχρι στιγμής, όταν έχω νεύρα, γράφω τις σκέψεις μου στο blog. Για πόσο ακόμη όμως;

Πίιιιιιικρα!!!

Σας έχω πει πόσο πολύ μου τη δίνει η ηλίθια ποδοσφαιρική καζούρα; Γκρρρρρρρ!!!

Η αγαπημένη μου δουλειά!!!

Μπορεί να είμαι με το ένα πόδι στη δουλειά και το άλλο στη θάλασσα, ωστόσο, μέσα στις λίγες ημέρες που πέρασαν απο τότε που επέστρεψα, κατέληξα σε κάποιες σημαντικές διαπιστώσεις για τις εργασιακές σχέσεις... Όχι, μη πάει το μυαλό σας σε συμβάσεις και ένσημα... Εννοώ τις πιο «προσωπικές» εργασιακές σχέσεις...

Κατέληξα λοιπον στα παρακάτω συμπεράσματα:

1) Σε κάθε δουλειά υπάρχουν οι «workers» και οι «ξύστες». Οι πρώτοι είναι γνωστοί και ως «μαλάκες», οι οποίοι είναι πάντα εκεί για να βγάλουν το φίδι απο την τρύπα, ενώ οι δεύτεροι πληρώνονται για να παρακολουθούν, ενίοτε και για να ειρωνεύονται τους πρώτους.

2) Όλοι οι μαλάκες καταβάθος θέλουν να γίνουν ξύστες. Μέχρι, όμως, να γίνει αυτό καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που η φύση τους έκανε υπεύθυνους και δουλευταράδες.

3) Σε κάθε εργασιακό χώρο υπάρχει μια bitch γκόμενα που νομίζει ότι είναι η καλύτερη στη δουλειά της, η ομορφότερη, η πιο sexy, η πιο έξυπνη, η πιο ετοιμόλογη και όλοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ευχαριστούν τον Θεό που την έχουν συνάδελφο. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις το θράσσος της, είναι η αδιαφορία. Αν δεν αντέξεις, πέσε στο επίπεδό της και ξεμάλλιασέ την.

4) Όλοι οι εργαζόμενοι διεκδικούν τον τίτλο του «Καλύτερου συναδέλφου» και φροντίζουν να διατηρούν άριστες σχέσεις με τους coworkers τους. Αυτό ισχύει μόνο όσο δεν υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα. Την περίοδο των αδειών οι καλές σχέσεις πάνε περίπατο.

5) Σε όλες τις δουλειές υπάρχει η νοοτροπία του στρατού. Ο «Παλιός» είναι ένα είδος εργαζόμενου που ευδοκιμεί μόνο στις πρωινές βάρδιες, κάνει τα απολύτως απαραίτητα και δεν παραμένει στην εργασία ούτε ένα λεπτό πέρα απο το ωράριό του. Ο Νέος είναι ο γνωστός «Ψάρακλας», το παιδί για όλες τις δουλειές που θα καλύψει όλα τα κενά που αφήνουν οι υπόλοιποι. Κι επειδή όσα χρόνια κι αν περάσουν ο παλιός θα είναι πιο παλιός, ο νέος θα παραμένει μια ζωή ριγμένος.

6) Ο διευθυντής για έναν περίεργο λόγο κάνει κόμμα με τους παλιούς γιατί μεγάλωσε κι αυτός με τη νοοτροπία του στρατού. Η αγαπημένη του φράση είναι «Όταν εγώ ήμουν στην ηλικία σου δούλευα απο το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν παραπονιόμουνα» ή εναλλακτικά «εγώ έκανα να πληρωθώ δύο χρόνια και ο πρώτος μισθός μου ήταν 1000 δραχμές».

7) Το όχι και τόσο σπάνιο είδος που λέγεται διευθυντής είναι ο άνθρωπος με τα δύο πρόσωπα. Μπορεί τη μια στιγμή να κάνει πλάκα μαζί σου, να σου κάνει τις χάρες και να ψάχνει τρόπο να σε διευκολύνει και λίγη ώρα μετά να γκαρίζει, να σε αποκαλεί άχρηστο/η και να παραπονιέται ότι κωλοβαράς αντί να δουλεύεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταλήξει να σου υπενθυμίζει οτι αυτός είναι ο διευθυντής εκεί μέσα και καλά θα κάνεις να το καταλάβεις γρήγορα.

8) Το μέλλον σου στη δουλειά, ο μισθός σου, το ωράριό σου, εξαρτώνται απο τον διευθυντή και αυτό θα πρέπει να το καταλάβεις έγκαιρα. Τα αποθέματα τσαμπουκά μπορείς να τα διοχετεύσεις στην οικογένειά σου, στους φίλους σου, στη σχέση σου, αλλά όχι σ' αυτόν. Όταν έχεις άδικο θα πρέπει να το βουλώνεις και να κατεβάζεις ντροπιασμένα το κεφάλι, ενώ όταν έχεις δίκαιο, στην καλύτερη περίπτωση μπορείς να τον κοιτάς χωρίς να απαντάς. Αν απαντήσεις θα γίνεις απλώς η θρασύτατη που δεν έχει τρόπους και σεβασμό προς τον ανώτερο και στο τέλος θα έρθει η ατάκα «Εγώ φταίω που σας έχω έτσι χαλαρά εδώ μέσα. Για να σφίξω λίγο τα λουριά να δείτε όλοι τι πάει να πει δουλειά!».

9) Συνήθως τα λουριά σφίγγουν λίγο πριν τη νέα σεζόν, έτσι για να δείξουμε ότι είμαστε επαρκώς προετοιμασμένοι για ότι πρόκειται να έρθει και ότι η ομάδα δουλεύει ρολόι γιατί έτσι κι αλλίως, «έχει άξιο αρχηγό».

10) Κάπου εκεί βρίσκεσαι κι εσύ κι εγώ και όλοι, με έναν μαλάκα πάνω απο το κεφάλι, έναν μισθό που τον κοιτάς με μεγενθυντικό φακό και ένα ωράριο που σε κρατάει στο γ.... το γραφείο μέχρι τα μεσάνυχτα.....

Τι να πω....

Καλή μας αρχή!!!!

Διακοπές: The end!

Αυτές τις εικόνες θα τις βλέπω πλέον μόνο στο άλμπουμ μου! Διακοπές τέλος... Κι όμως, μου φτάνει που ήταν πραγματικά μοναδικές...

Ουφ! Όλα καλά!

Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα... Ίσως τελικά η απόσταση να είναι ότι χειρότερο για μια σχέση όταν αυτή είναι στα μαύρα της τα χαλια ... Και όταν μάλιστα την έχεις σπουδάσει χρόνια τώρα (τα τραβάει ο οργανισμός μου μου φαίνεται!) .. Τελοσπάντων... Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα πράγματα έχουν στρώσει αρκετά και αισθάνομαι ότι έχω απέναντι μου τον άνθρωπο που πριν απο περίπου ένα χρόνο μ' έκανε μέσα σε μια νύχτα να ταξιδεύω στον ουρανό.. Έχει αυτή την ικανότητα ο άτιμος... Μακάρι να συνεχίσουν όλα να είναι τόσο ροζ....

ΥΓ: Κάθε μέρα διαπιστώνω και πιο πολύ ότι η πόλη μου- την οποία έχω αφήσει για χάρη της ξελογιάστρας Θεσσαλονίκης- είναι πολύ πολύ όμορφη... Αυτό μας έλειπε τώρα.... Νέες σκέψεις!!!