Ουφ! Όλα καλά!

Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα... Ίσως τελικά η απόσταση να είναι ότι χειρότερο για μια σχέση όταν αυτή είναι στα μαύρα της τα χαλια ... Και όταν μάλιστα την έχεις σπουδάσει χρόνια τώρα (τα τραβάει ο οργανισμός μου μου φαίνεται!) .. Τελοσπάντων... Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα πράγματα έχουν στρώσει αρκετά και αισθάνομαι ότι έχω απέναντι μου τον άνθρωπο που πριν απο περίπου ένα χρόνο μ' έκανε μέσα σε μια νύχτα να ταξιδεύω στον ουρανό.. Έχει αυτή την ικανότητα ο άτιμος... Μακάρι να συνεχίσουν όλα να είναι τόσο ροζ....

ΥΓ: Κάθε μέρα διαπιστώνω και πιο πολύ ότι η πόλη μου- την οποία έχω αφήσει για χάρη της ξελογιάστρας Θεσσαλονίκης- είναι πολύ πολύ όμορφη... Αυτό μας έλειπε τώρα.... Νέες σκέψεις!!!

Απ' το κακό στο χειρότερο

«Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος... Λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω και γω ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος... Κουράγιο, θα περάσει θα μου πεις...».

Τελικά αυτό το τραγούδι με καταδιώκει. Απο τότε που το πρωτοάκουσα (τρίτη γυμνασίου πρέπει να ήμουν) με έπιασε ένα πλάκωμα, μια γλυκιά μελαγχολία. Όσες φορές ερωτεύτηκα, απογοητεύτηκα, στεναχωρήθηκα, με κάποιο μαγικό τρόπο η φωνή του Νίκου Παπάζογλου ερχόταν για να με ρίξει δέκα σκαλοπάτια πιο κάτω. Το μαζοχιστικό της υπόθεσης είναι ότι μου άρεσε. Ίσως επειδή λένε ότι αν πιάσεις πάτο, μετά αρχίζει η ανηφόρα.
Αυτή η περίοδος είναι περίοδος άδειας και- θεωρητικά- διακοπών. Ο Κώστας βρίσκεται στην Αθήνα και τον περιμένω να τελειώσει τις υποχρεώσεις του για να επιστρέψει. Την τελευταία φορά που αποχαιρετιστήκαμε η σχέση μας δεν ήταν στα καλύτερά της. Το ίδιο και η περίοδος που ακολούθησε και διαρκεί μέχρι και σήμερα. Αποχωριστήκαμε σε μια φάση που θα έπρεπε πάση θυσία να είμαστε μαζί, όμως δε γινόταν αλλιώς. Αυτό το πληρώνουμε ακόμη και τώρα. Ατελείωτοι καβγάδες, νεύρα, φωνές, ευθύνες, κατηγορίες. Η αλήθεια είναι ότι η εμπιστοσύνη μου έχει κλωνιστεί και βγάζω την δικαιολογημένη ανασφάλειά μου πάνω του. Αυτός με τη σειρά του περνάει μια περίοδο κατά την οποία θα πρέπει να είμαστε σούζα μπροστά σε κάθε παραλογισμό του γιατί είναι πιεσμένος. Ποιός απ' τους δύο θα κάνει πίσω; Μάλλον κανείς. Η κατάσταση πάει απ' το κακό στο χειρότερο και το πιο θλιβερό είναι ότι κανένας απο τους δυο μας δε θέλει να χωρίσουμε. Δύο μέρες απέμειναν μέχρι να βρεθούμε απο κοντά. Αντε, να δουμε τι θα έχει απομείνει...

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ...

Δεν είναι καταπληκτικό να μην κάνεις τίποτα άλλο απο το να περιμένεις τις διακοπές σου???

Παράλογοοοο??? Λογικό!

Σίγουρα οι περισσότεροι ζείτε στις δουλειές σας κάποιες φορές το θέατρο του παραλόγου. Τι γίνεται όμως όταν αυτό καταντάει καθημερινότητα; Σφάζεις τον προϊστάμενο; Καταπίνεις την κάθε μλκ; Η απλά τον γράφεις... ας πω «στα παλιά σου τα παπούτσια» και δεν θυσιάζεις την ηρεμία σου;;; Μπράβο σε όσους έχουν καθιερώσει το τελευταίο. Είμαι λίγες ημέρες πριν απο την άδεια, οπότε λέω να τους ακολουθήσω...

Σαν ενα ημερολόγιο

Στα παιδικά μου χρόνια ήταν το «μυστικό βιβλιαράκι». Ένα όμορφο μικρό τετραδιάκι, το οποίο φιλοξενούσε τις αστείες σκέψεις ενός παιδικού μυαλού. Μύριζε όμορφα, γέμιζε απο ζωγραφιές και αφιερώσεις και οι σελίδες του θύμιζαν περισσότερο σχολικό λεύκωμα. Στα εφηβικά χρόνια το βιβλιαράκι έγινε «Ημερολόγιο» και τότε άρχισε να φαίνεται χρήσιμο και το κλειδάκι- καρδούλα που το συνόδευε. Το όνομά του, όσο αστείο κι αν ακούγεται, ήταν Μόνικα, όπως ήθελα να με φωνάζουν μικρή.

Στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, τότε που βαφτίζαμε κάθε συναισθηματικό μας πρόβλημα «σοβαρό ζήτημα», οι σελίδες της Μόνικας γέμιζαν με ταχείς ρυθμούς. Το ίδιο συνέβαινε και στα πρώτα έτη της πανεπιστημιακής μου ζωής. Βλέπετε, τότε με ταλαιπωρούσε ο Κώστας, η πρώτη μου μεγάλη αγάπη. Πρέπει να έχουν περάσει τρία χρόνια απο τότε που έγραψα για τελευταία φορά στο αγαπημένο μου ημερολόγιο. Σήμερα, ένας άλλος Κώστας (βούτυρο στο ψωμί των φίλων μου), η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη, με βοηθάει για να ανοίξω αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο, προσαρμοζόμενη στα δεδομένα της εποχής (δάσκαλε που δίδασκες).

Για να πω την αλήθεια, εαν εγώ έβλεπα ένα blog με γυναικεία συναισθηματικά προβλήματα, ίσως και να το θεωρούσα χαζό. Ίσως έτσι σκεφτούν και κάποιοι άλλοι. Για να πω την αλήθεια, το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι να βγάλω όλες τις σκέψεις απο το μυαλό μου.. Άλλωστε που να τρέχεις βραδιάτικα σε ψυχολόγο;;;