Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Σαν ενα ημερολόγιο

Στα παιδικά μου χρόνια ήταν το «μυστικό βιβλιαράκι». Ένα όμορφο μικρό τετραδιάκι, το οποίο φιλοξενούσε τις αστείες σκέψεις ενός παιδικού μυαλού. Μύριζε όμορφα, γέμιζε απο ζωγραφιές και αφιερώσεις και οι σελίδες του θύμιζαν περισσότερο σχολικό λεύκωμα. Στα εφηβικά χρόνια το βιβλιαράκι έγινε «Ημερολόγιο» και τότε άρχισε να φαίνεται χρήσιμο και το κλειδάκι- καρδούλα που το συνόδευε. Το όνομά του, όσο αστείο κι αν ακούγεται, ήταν Μόνικα, όπως ήθελα να με φωνάζουν μικρή.
Στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, τότε που βαφτίζαμε κάθε συναισθηματικό μας πρόβλημα «σοβαρό ζήτημα», οι σελίδες της Μόνικας γέμιζαν με ταχείς ρυθμούς. Το ίδιο συνέβαινε και στα πρώτα έτη της πανεπιστημιακής μου ζωής. Βλέπετε, τότε με ταλαιπωρούσε ο Κώστας, η πρώτη μου μεγάλη αγάπη. Πρέπει να έχουν περάσει τρία χρόνια απο τότε που έγραψα για τελευταία φορά στο αγαπημένο μου ημερολόγιο. Σήμερα, ένας άλλος Κώστας (βούτυρο στο ψωμί των φίλων μου), η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη, με βοηθάει για να ανοίξω αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο, προσαρμοζόμενη στα δεδομένα της εποχής (δάσκαλε που δίδασκες).
Για να πω την αλήθεια, εαν εγώ έβλεπα ένα blog με γυναικεία συναισθηματικά προβλήματα, ίσως και να το θεωρούσα χαζό. Ίσως έτσι σκεφτούν και κάποιοι άλλοι. Για να πω την αλήθεια, το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι να βγάλω όλες τις σκέψεις απο το μυαλό μου.. Άλλωστε που να τρέχεις βραδιάτικα σε ψυχολόγο;;;

Δεν υπάρχουν σχόλια: