Απ' το κακό στο χειρότερο

«Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος... Λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω και γω ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος... Κουράγιο, θα περάσει θα μου πεις...».

Τελικά αυτό το τραγούδι με καταδιώκει. Απο τότε που το πρωτοάκουσα (τρίτη γυμνασίου πρέπει να ήμουν) με έπιασε ένα πλάκωμα, μια γλυκιά μελαγχολία. Όσες φορές ερωτεύτηκα, απογοητεύτηκα, στεναχωρήθηκα, με κάποιο μαγικό τρόπο η φωνή του Νίκου Παπάζογλου ερχόταν για να με ρίξει δέκα σκαλοπάτια πιο κάτω. Το μαζοχιστικό της υπόθεσης είναι ότι μου άρεσε. Ίσως επειδή λένε ότι αν πιάσεις πάτο, μετά αρχίζει η ανηφόρα.
Αυτή η περίοδος είναι περίοδος άδειας και- θεωρητικά- διακοπών. Ο Κώστας βρίσκεται στην Αθήνα και τον περιμένω να τελειώσει τις υποχρεώσεις του για να επιστρέψει. Την τελευταία φορά που αποχαιρετιστήκαμε η σχέση μας δεν ήταν στα καλύτερά της. Το ίδιο και η περίοδος που ακολούθησε και διαρκεί μέχρι και σήμερα. Αποχωριστήκαμε σε μια φάση που θα έπρεπε πάση θυσία να είμαστε μαζί, όμως δε γινόταν αλλιώς. Αυτό το πληρώνουμε ακόμη και τώρα. Ατελείωτοι καβγάδες, νεύρα, φωνές, ευθύνες, κατηγορίες. Η αλήθεια είναι ότι η εμπιστοσύνη μου έχει κλωνιστεί και βγάζω την δικαιολογημένη ανασφάλειά μου πάνω του. Αυτός με τη σειρά του περνάει μια περίοδο κατά την οποία θα πρέπει να είμαστε σούζα μπροστά σε κάθε παραλογισμό του γιατί είναι πιεσμένος. Ποιός απ' τους δύο θα κάνει πίσω; Μάλλον κανείς. Η κατάσταση πάει απ' το κακό στο χειρότερο και το πιο θλιβερό είναι ότι κανένας απο τους δυο μας δε θέλει να χωρίσουμε. Δύο μέρες απέμειναν μέχρι να βρεθούμε απο κοντά. Αντε, να δουμε τι θα έχει απομείνει...