Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Έλλειψη εμπιστοσύνης...


Στο παρελθόν περνούσαμε με τις φίλες μου ατελείωτες ώρες «καφέ και κουβέντας» με κύριο θέμα τι άλλο; Τις σχέσεις. Δε θυμάμαι να υπήρξε περίοδος που κάποια απο εμάς να είχε σχέση και να μην είχε προβλήματα. Κι όταν συνέβαινε αυτό μάλλον δεν ενδιαφερόμασταν αρκετά για τον άλλο, γι' αυτό και δε δίναμε σημασία. Σ' αυτούς τους καφεμαραθώνιους, λοιπόν, πάντα διαφωνούσαμε για το ποιο είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα σε μια σχέση. Η φίλη μου η Ελένη ήταν κατηγορηματική: η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι το χειρότερο. Εγώ έβρισκα ένα σορό άλλα θέματα πριν απο αυτό. Μάλλον ο καθένας βλέπει αυτό που τον απασχολεί. Εκεί καταλήγω. Ήρθε, όμως η ώρα που θα παραδεχόμουν την Ελενίτσα και θα συμφωνούσα επιτέλους μαζί της, ακόμη κι αν είναι αρκετά μακριά για να της το πώ.

Είμαι ένα χρόνο και κάτι μέσα σε μια σχέση που ήταν σχεδόν τέλεια μέχρι τον περασμένο Μάιο. Τότε συνέβη ένα περιστατικό που μου κλώνησε πολύ την εμπιστοσύνη και όχι άδικα. Για όλα βέβαια υπήρχε μια δικαιολογία και δεν μπορούσα να καταλήξω τι είναι αλήθεια και τι όχι. Έτσι, με μεγάλη δυσκολία αποφάσισα να εμπιστευτώ τον Κώστα, ο οποίος μου είχε αποδείξει οτι μ' αγαπάει και ότι δεν είναι απο αυτούς που «ψάχνονται». Όμως επειδή, κακά τα ψέματα, κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται, απο τότε έχω γίνει υπερβολικά καχύποπτη και ζηλιάρα. Η αλήθεια είναι οτι η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα που είχα πάντα- ακόμη και όταν δεν υπήρχε λόγος- όμως τώρα έχει διογκωθεί. Όσο κι αν προσπαθώ να είμαι ήρεμη, συνεχώς κάτι με ενοχλεί. Μια που του μίλησε, μια που έστειλε μήνυμα, δυο- τριες ηλιθιότητες στο κομπιούτερ του μου δίνουν πάτημα για να φτάσω στα άκρα. Δε μπορώ να πώ, προσπαθώ να συγκρατηθώ, να είμαι λογική και να μη κάνω σκηνές, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Τελικά η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι ότι χειρότερο.

Καταλήγω στο ότι θέλει απλά την επιβεβαίωση ότι αρέσει (όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κάνει κάτι παραπάνω. Όμως ακόμη κι αυτό δεν το αντέχω, καλύτερα δεν το ανέχομαι. Μέχρι στιγμής, όταν έχω νεύρα, γράφω τις σκέψεις μου στο blog. Για πόσο ακόμη όμως;

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Δεν θέλω να σου πω οτι χαίρομαι που διάβασα το μηνυμα σου αλλά χαίρομαι που υπάρχουν και αλλοι ανθρωποι σαν κι εμένα. Σημερα ανοιξα κι εγω blog για να μπορω να λεω τις σκεψεις μου!

Τα ίδια αντιμετωπίζω κι εγω με τον συντροφο μου που αγαπαω πολυ αλλα μια με το ιντερνετ, μια με το ενα μια με το αλλο μου δημιουργησε κι εμενα την ιδια ζηλεια!!!!

niania-niania