«Μη με ξαναπάρεις ποτέ, τ' ακούς; Ποτέ»! Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Εξέφραζαν και την τελευταία του επιθυμία για τους δυο μας. Το τέλος ήρθε πριν καλά καλά έρθει η αρχή. Κι αυτό το λέω γιατί με αυτόν τον άνθρωπο είχα φανταστεί τη ζωή μου. Είχα κάνει όνειρα για το μέλλον. Μπορεί να ακούγεται λίγο χαζό αλλά εγω που έβαζα πολύ ψηλά τη δουλειά μου, σκεφτόμουν ακόμη και να εγκαταλείψω την καλή μου θέση για να μείνω δίπλα του σε άλλη πόλη.
Πραγματικά, δεν μου έχουν μείνει δάκρυα. Ίσως είναι το σοκ της στιγμής, ίσως το ότι λυτρώθηκα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απο αύριο με περιμένει ένας τεράστιος γολγοθάς. Απο την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα και τον αγάπησα ήξερα ότι αν ερχόταν αυτή η στιγμή (φτου φτου έλεγα τότε) θα ήμουν χειρότερα απ' ότι κάθε άλλη φορά.. Τα χω ξαναζήσει, θα μου πουν φίλοι και γνωστοί. Ναι, αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Ήταν πιο δυνατό. Ήταν το απόλυτο. Νιώθω ότι έχει μείνει σ' αυτόν ένα κομμάτι απο την ψυχή μου. Όχι μόνο απο την καρδιά μου, απο την ψυχή μου. Ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το θέλει. Σε άλλη περίπτωση ίσως προσπαθούσα παραπάνω, το κυνηγούσα, το πίεζα, έκανα κάτι μηπως και αλλάξει. Τώρα πιστεύω ότι είναι μάταιο. Και φρόντισε να μου το διευκρινίσει και στο τηλέφωνο και με μηνύματα. Δεν είναι ότι δεν θέλω να ρίξω τα μούτρα μου, είναι ότι ξέρω ότι δεν έχει νόημα. Πιστεύω ότι θα ξεφτιλίσσουμε κι αυτό που είχαμε κι αυτό δε θα το αντέξω. Αυτό τουλάχιστον θέλω να το κρατήσω ως πολύτιμο φυλαχτό. Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβει. Κι ας μην έχει πια νόημα για σενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου